Coronacolumn #100: Finale

Honderd dagen, honderd columns. Honderd keer mijn mening over de situatie waarin wij sinds half maart van dit jaar verkeren. Honderd onzekere, verbindende, ontevreden maar vooral hele vernieuwende en bijzondere dagen.

Als ik grasduin door de voorgaande negenennegentig columns, roept dat gemengde gevoelens bij me op. Van sommige uitspraken vraag ik me af wat mij bezielde. Maar ook de grote angst die ik in het begin van de uitbraak had en er in sommige columns uitspringt, snap ik nu niet zo goed meer. Gelukkig, want angst is ongezond. Dat die angst wat is verdwenen, komt natuurlijk ook omdat er veel meer bekend is en ik kan terugkijken op een periode. Daaruit trek ik conclusies die me geruststellen.

Eentje daarvan is bijvoorbeeld dat ik nu wel durf te concluderen dat het in het gebied waar ik woon – het noorden des lands – allemaal minder heftig heeft uitgepakt dan we vreesden. In de ziekenhuizen hier was het wel een tijdje crisis, maar een enorme hoeveelheid besmettingen bleef hier grotendeels uit. De echte ramp heeft zich voltrokken in Brabant. Door dat rottige carnaval.

Ook in de ergst getroffen gebieden is men nu in rustiger vaarwater terecht gekomen. Eerlijk gezegd ook eerder dan ik gedacht had.

Daarom is de crisissituatie een beetje voorbij. Gelukkig wel! Er zijn bijna geen persconferenties meer, in de Tweede Kamer keren de normale onderwerpen – met zeer volwassen ruzies – terug. Veel mensen zijn weer op pad en initiatieven om de coronaperiode wat draaglijker te maken zijn voor een groot deel beëindigd. Ik wil niet zeggen dat het leven ons weer toelacht, maar het is wel weer een stukje prettiger geworden. Hoewel de rust me beviel, is dit natuurlijk voor het algehele reilen en zeilen wel voordeliger. Ik hoopte alleen dat men door zo’n periode van rust iets geleerd zou hebben. Gezien we nu op de oude voet verder dreigen te gaan, krijg ik de indruk van niet. Heel jammer. Een gemiste kans.

Honderd dagelijkse columns. Het hierboven genoemde (voorlopige) einde van de echte crisissituatie kondigen het onvermijdelijke moment aan dat ik ga stoppen met de dagelijkse columns en dus het bijhouden van dit dagboekje. Het is mooi geweest. Vol goede moed en met meer vertrouwen gaan we de zomer tegemoet. Maar helemaal stoppen doe ik natuurlijk niet. Ik ga weer terug naar wat ik deed. Geen dagelijkse, maar een wekelijkse column op zaterdag. En verder ga ik onder andere weer tijd besteden aan het schrijven en repeteren van een theatervoorstelling, waar ik voor corona al mee bezig was. Ik blijf het coronanieuws – en ook al het andere – op de voet volgen, want ik heb er schik in. En mocht die tweede golf toch komen? En dient die tweede golf zich toch aan… Misschien ben ik dan weer dagelijks present.

Bedankt voor al die keren dat u mijn coronacolumns las en hoe dan ook: tot volgende week.

Coronacolumn #99: Experts

Het is nu toch wel duidelijk dat de kans op besmetting in de buitenlucht nihil is? Het aantal besmettingen onder mensen die bij de demonstratie op de Dam waren, is zeggen en schrijven één. En het is totaal onzeker of deze persoon het op de Dam opgelopen heeft. Waarschijnlijk is dat heel ergens anders gebeurd. Is het nu dan tijd voor versoepelingen in de buitenlucht?

Ja, volgens mij wel. Dat vond ik eigenlijk al, nadat ik verschillende dingen las over de kans van besmetting in de buitenlucht. Deze stelling is hiermee bewezen, of in ieder geval zekerder geworden. Voordat ik verder ga met mijn betoog: binnen ben ik nog altijd voor alle maatregelen die nu afgekondigd zijn. Hoe vervelend het ook is. Veel panden hebben geen goede ventilatie en dergelijken. Ik blijf het in ieder geval volhouden.

Buiten krioelt het op sommige plekken alweer een hele tijd van de mensen. Ik hoor de laatste tijd veel mensen zeggen, vooral de terrasbezoekers, dat ze zich niet aan de regels houden. Het is veel te gezellig en buiten zijn mensen blijkbaar minder bang. Maar niet alleen op de terrassen gebeurt dit. Ik liep laatst door een drukke winkelstraat in een binnenstad. Daar was het onmogelijk om anderhalve meter afstand te houden. Maar het heeft nog niet voor enorme problemen gezorgd. Nergens in Nederland zijn de laatste weken noemenswaardige pieken in ziekenhuisopnames en besmettingen waargenomen.

Toch blijft men bang. Logisch. In China laait het virus alweer op en ook zijn er bij mij in de buurt besmettingen opgetreden op basisscholen. Het blijft oppassen geblazen. Maar dit soort besmettingen vinden binnen (in bijvoorbeeld een school) of op hele vieze plekken (op bijvoorbeeld een vage vismarkt in China) plaats. Maar niet in de buitenlucht.

De ene viroloog zegt dat er buiten versoepeld kan worden. De andere zegt dat dit te gevaarlijk is. Wie moet je geloven? De cijfers bewegen zich in de richting van de eerste groep virologen.

“Iedereen is ineens viroloog!” is een veelgehoorde uitspraak van de afgelopen tijd. Maar als je als leek puur naar de cijfers kijkt, kun je toch concluderen dat alle beperkingen op straat op den duur niet meer te verantwoorden zijn? Toch wil ik me hier niet profileren als viroloog. Maar ik wilde toch even zeggen dat ik de cijfers opvallend vind. Dat heb ik dan nu gedaan. Zo.

Coronacolumn #98: Basis

‘Is het echt waar?!’, dacht ik toen ik het las. Ja. Het is echt. Er is namelijk een belangrijk en gloednieuw hoofdstuk in de vaderlandse luchtvaartgeschiedenis aangekondigd: men wil dat we minder gaan vliegen. Dat willen enkele politieke partijen in ieder geval.

Het maakte me blij. Vliegen moet niet zo makkelijk zijn als een treinreis. Wat een onzin om een ‘dagje op en neer’ te willen naar pak ‘m beet Zuid-Spanje. Doe normaal. Maar ik was positief gestemd door het nieuws dat ook de grote bazen van dit land het zich meer en meer lijken te beseffen. Beter laat dan nooit. Toen ik daarna las hoe ze het vliegen willen gaan minderen, was ik vrijwel direct weer teleurgesteld. Ze willen een minimumprijs voor een vliegticket instellen. Zodat vliegmaatschappijen straks niet kunnen gaan stunten met ontzettend lage prijzen om weer uit de financiële nood te geraken. Wat die minimumprijs wordt? Vierendertig euro.

Vierendertig euro?! Dat zijn toch alsnog stuntprijzen? Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik vind het geen geld. Zeker als je bedenkt dat een retourtje Groningen-Maastricht rond de vijfenvijftig euro is. Wat een onverklaarbaar verschil! Het is in onze wereld doodgewoon, maar als je je beseft dat zo’n stalen geval met soms wel vijfhonderd man erin op tien kilometer in de lucht zweeft… Het is toch ontzettend speciaal dat we dat kunnen? Het zou eigenlijk peperduur moeten zijn. We moeten er zuinig op zijn. Men moet wat betreft vliegreizen weer met beide benen op de grond worden gezet.

Maar of zo’n minimumprijs, ook als het honderd euro is, echt werkt? Het is daarvoor al te laat vrees ik. We zijn het zo gewend. Mensen zoeken en vinden, denk ik, toch manieren om er ‘even’ uit te kunnen met het vliegtuig, al moeten ze een bank beroven. Wat echt zou werken, maar onuitvoerbaar is, is het instellen van een maximaal aantal vliegreizen voor een bepaalde periode. Een stuk of drie per persoon per jaar. Maar dat kan niet. Op die manier zit je mensen ontzettend te controleren natuurlijk en over ieders vrijheid te beschikken. Als we over een corona-app al moeilijk doen. We zijn te verwend gemaakt doordat we hierin totaal vrij zijn gelaten.

Maar ja, is dat dan niet in veel meer gevallen zo? Een auto is natuurlijk ook belachelijk luxe, als je er over nadenkt. Misschien moeten we heropgevoed worden. Wat meer terug naar de basis, in alle opzichten. En ik sluit mezelf daarbij niet uit. Ik ben, op vliegen na, eigenlijk hartstikke verwend. Bah.